Biblioteka Publiczna

Takiego nagromadzenia wulgaryzmów w jednym filmie jeszcze chyba nie słyszałem. Wydawało mi się, że klasyczne już "Psy" były pod tym względem rekordowe, ale przy "kobietach mafii" wymiękają Co wrażliwsze uszy mogą tego nie zdzierżyć.

Perwersyjne dziwadełko, które jednak wciąga w swoją oniryczną atmosferę. Mogą razić niekonsekwencje i sposób narracji, prowadzony przez wprawdzie oczytaną w klasyce, ale niewykształconą dziewczynę, która dokonuje błyskawicznych ocen psychologicznych wyszukanym językiem, żeby za chwilę uprościć inną sytuację wulgarnym słowem, ale jednocześnie książka zaciekawia.
I wbrew tematowi nie epatuje okrucieństwem, które jest jakby w tle. W sumie pozycja rozrywkowa.

Grochola w bardzo dobrej formie!
Lekkie pióro, trafne obserwacje, rzeczy bliskie każdej kobiecie, historie z życia wzięte niosące pociechę i zmuszające do refleksji.
Polecam!

Mimo, że książkę czyta się szybko i wzbudza ona emocje, to we mnie bardziej uczucia politowania niż grozy.
Główna bohaterka irytuje, zachowania osób postronnych dość dziwne, zwłaszcza jej rodziców. Zakończenie przewidywalne. Ogólnie do przeczytania w jeden wieczór i zapomnienia nazajutrz

Książka odważnej kobiety-chirurga, która sama wyruszyła do Nepalu, by pomagać. Szczera opowieść o biedzie i cierpieniu, ale też o pięknie tego kraju. Mnóstwo fotografii i relacji z pierwszej ręki. Kolejny dowód na to, jakimi jesteśmy szczęściarzami, mieszkając w Europie!
Nie tylko dla miłośników Azji!

Dobrze napisana, skłaniająca do przemyśleń historia o rodzinie i zaczynaniu od nowa. O kobietach, które walczą o siebie i mężczyznach, którzy choć błądzą, dokonują właściwych wyborów.
Styl Magdaleny Witkiewicz i Moniki Szwai. Polecam!

Jak napisać rzetelną książkę popularnonaukową z wieloma odniesieniami do tekstów źródłowych, bogatą bibliografią, kilkustronicowymi przypisami i jednocześnie nie zanudzić czytelnika ? To niełatwe zadanie perfekcyjne udało się Alice Weir. Fakt, że książka dotyczy jednego z największych skandali historycznych, który był tysiące razy opisywany zarówno przez beletrystów, dramaturgów jak i naukowców nie zmienia faktu, że dobrze znaną historię czyta się z zainteresowaniem, zwłaszcza, że autorka stawia ciekawą, choć kontrowersyjną tezę której w dużym stopniu sama sobie zaprzecza, że była to pomyłka sądowa, a król nie tyle był motorem intrygi ile uwikłanym w kłamstwa uczestnikiem. Warto zastanowić się nad takim postawieniem sprawy, zgodzić się lub nie, ale koniecznie przeczytać.

Relaksująca, z poczuciem humoru. Czyta się z przyjemnością.

Dobra, sensacyjna książka. Napisana tak, że nie pozwala pominąć nawet jednego akapitu. Świetnie budowane napięcie. I tylko szkoda, że po tak zbudowanym napięciu końcówka wydaje się trochę miałka.

Na Żmijowisko czekałam dość długo, więc moja radość, że wreszcie mogę zanurzyć się w lekturze była ogromna. Chwalona i długo oczekiwana książka, zresztą pierwsza tego autora, którą miałam przyjemność czytać. Być może znajdzie ona swoich amatorów, mnie jednak nie przypadła do gustu.
Wprawdzie książkę czyta się szybko, czegoś mi tu zabrakło, czytałam, aby dowiedzieć się, co tak naprawdę się stało i jak zakończą się poszukiwania dziewczynki. Zakończenie kompletnie zaskakuje. Nie polecam, zawiodłam się na Żmijowisku. Spodziewałam się czegoś innego, nie studium psychologicznego grupy osób z czasów studiów oraz ich obecnych partnerów.
Poszukiwania Ady spadają na drugi o ile nie na trzeci plan. Aczkolwiek są momenty, w których jesteśmy zwodzeni na manowce i już sądzimy, że wiemy co się stało.
Żmijowisko to książka wnikliwie ukazująca życie bohaterów z perspektywy każdego z nich. Wewnętrzne rozterki, życie w obłudzie lub byle jak, aby do przodu i aby zachować pozory, że jest fajnie.

Diabli nadali, świetny tytuł i dobrze napisana książka z ciekawą fabułą.
Główni bohaterowie czasami wywołują uśmiech na twarzy, a czasami aż chce im się wskazać właściwą drogę.
Monika sekretarka Dagmara Różyka, zwanego w kręgach pracowniczych Diabłem przystojny, inteligentny i okropny babiarz, nie przepuści żadnej kobiecie trudno się oprzeć jego urokowi popada w nie lada kłopoty, gdy okazuje się, że jej szef został zamordowany. Z firmy znika także niezmiernie zainteresowana Diabłem Zdzira Magda Wikcińska, zastępczyni Diabła. Monika staję się wówczas główną i na długi czas jedyną podejrzaną. Z kłopotów próbuje jej się wydostać sąsiad Policjant, z którym Monika wieczorami biega, a który niemrawo zabiega o jej względy. Akcja nabiera tempa, gdy okazuje się, że zamordowanym nie był wcale szef Moniki, a ktoś bardzo do niego podobny. Niczym z rękawa wysypują się sekrety Dagmara, a jego jedyną powierniczką, można rzec przyjaciółką zostaje jego własna sekretarka. Czy uda się wszystko doprowadzić do szczęśliwego końca? Polecam.

Świetna narracja, pierwszy raz widziałam film z tą aktorką. Polecam

Mimo mojej niechęci do amerykańskich thrillerów sądowych ciekawość co będzie dalej i kto stoi za porwaniem dzieci sędziego przeważyła. Autor zaniedbał trochę wiarygodność psychologiczną głównych postaci, bo chyba żaden sędzia ani jego żona nie mogą być tacy naiwni i postępować równie bezsensownie. Istnieją lepsze dreszczowce, ale da się przeczytać, choć bez wielkich emocji.

Okazuje się, że można pisać o nastolatkach i dla nastolatków bez epatowania seksem, przemocą, wulgaryzmami i bez wykorzystania wątków paranormalnych.
To właśnie taka powieść w starym stylu - o rodzinie, szkole, pierwszych miłościach i czymś tak archaicznym jak listy miłosne.
Polecam i czekam na kolejne części!

Giffin tym razem nie tylko o miłości. Tematem są też pieniądze, sekrety, błędy wychowawcze i różnice społeczne.
Wciągająca i mądra opowieść!

Wszyscy słyszeli o bezeceństwach Henryka VIII, lecz jego daleki przodek, Henryk II, niewiele mu ustępował. Bezwzględny, okrutny i sprytny wszedł w konflikt z własnymi synami i żoną, nie wspominając o losie Tomasza Becketta. Czyta się łatwo, a historia średniowiecza sama wchodzi do głowy. W kolejce 3 tom serii.
A rude włosy do tej pory pojawiają się wśród władców i książąt angielskich
Trochę zastrzeżeń do tłumaczki: płocha sarna nie znaczy płochliwa, płocha to lekkomyślna.
A co znaczy "gaszenie mostów między nimi" ???

Niewiedza czy bylejakość ?

Bardzo leciutkie skierowane do kobiet czytadełko. Potrafi rozbawić i czasem sprowokować do pomyślenia "też tak mam!" Fajne obrazki.

Pozycja z przesłaniem o miłości, pamięci, sprawiedliwości i prawdy...po śmierci

Nieco "halloweenowa" pozycja z dreszczykiem dla młodego odbiorcy z dydaktycznym przesłaniem i odniesieniami do życia nastolatków w szkole

Bardzo fajna gra. Pamiętam tą grę z czasów studenckich i byłam przekonana, że jest to gra raczej dla starszych. Ze zdziwieniem przeczytałam na opakowaniu, że gra jest od 6 lat. I pokazałam tą grę moim dzieciom: piecio i siedmiolatkowi i.... ku mojemu zaskoczeniu zrozumieli zasady, ba nawet zaczęli mnie ogrywać. Tzn. siedmiolatek gra świadomie i świetnie sobie radzi, natomiast młodszy boi się przegrać i chętnie gra ze mną w parze. Jest to generalnie gra strategiczna, buduje się miasta i drogi za które dostaje się punkty, jest też element losowy, losuje się płytki, nigdy nie wiadomo jaka płytka z terenem się trafi. Jeśli chodzi o wykonanie to gra jest niby prosta, plansza na której odliczamy punkty, proste drewniane pionki i piękne płytki z krajobrazem. Dzięki płytkom z krajobrazem budujemy piękne miasta, granice tzn. mury są dobrze spasowane. Trzeba zarezerwować sobie trochę czasu na tę grę, w opisie jest mowa o 35 minutach, nam z rozłożeniem i złożeniem wychodzi koło godziny. Polecam jako grę rodzinną!